Καιρό έχω να γράψω κάτι, το οτιδήποτε, σε αυτό το μπλόγκ. Πολύ καιρό. Όμως οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στην ζωή μου τα τελευταία σχεδόν δυο χρόνια δεν μου επέτρεψαν να ασχοληθώ όπως θα ήθελα με κάτι που έτσι ή αλλιώς λατρεύω. Το να μοιράζομαι δηλαδή ιδέες και απόψεις για τον χώρο μας, να ακούω εμπειρίες άλλων και να συνεχίζω να μαθαίνω. Να μαθαίνω και να ψάχνω τρόπους ώστε να βελτιωθεί και να γίνει πιο απλή, σε όποιο βαθμό αυτό είναι δυνατό, η εργασιακή καθημερινότητά μας. Αυτή η καθημερινότητα όπου και αν βρισκόμαστε, στην Ελλάδα την Αμερική ή στην άλλη άκρη του κόσμου. Γιατί ο κόσμος είναι το όριο μας και το μόνο σύνορο που πρέπει οι ναυτιλιακοί υπάλληλοι να βάζουμε. Αν βοηθήσω με το να ξαναρχίζω να γράφω έστω και έναν συνάδελφο, έστω ένα νέο άνθρωπο , να βρει κάποια διέξοδο, να βρεί αυτό που επιθυμεί , μια δουλειά τέλος πάντων, εντός ή εκτος της πατρίδας, τότε θα θεωρήσω πως έκανα αυτό που έπρεπε. Γιατί επιβάλλεται κύριοι συνάδελφοι να βοηθούμε όλοι μας όσο μπορούμε. Και ευτυχώς μπορούμε. Επανεκκίνηση λοιπόν!
Επανεκκίνηση λοιπόν!
Με ιδιαίτερη χαρά αντιλήφθηκα χθες πως ξανά άρχισες να είσαι ενεργός σε αυτό το υπέροχο blog. Χαιρόμαστε πολύ που ξανά άρχισες να γράφεις φίλε Χρήστο. Συνέχισε έτσι, να βοηθάς κόσμο σε αυτόν τον τομέα που για να ξεκινήσει κάποιος νέος άνθρωπος χρειάζεται πολύ μα πάρα πολύ βοήθεια.
να είσαι καλά Γιάννη. Μακάρι να μπορούσα να γράφω παραπάνω
Και εμείς ελπίζουμε να γράφεις παραπάνω διότι χρειάζεται να διαβάζουμε άρθρα και απόψεις αξιόλογων και καταξιωμένων ανθρώπων.